මේ දවස්වල සෑහෙන දෙනා කතාබහ කරන මම කැමති සින්දු දෙකක් තියනව සනුකගේ "ඉතින් මම ඉන්නවා" සහ ගයාන්ගෙ " කවුරුත් ලොකු නෑ". මියුසික් පැත්තෙන් සනුකගෙ වැඩේ පොඩ්ඩක් ඉස්සරහින් තිබ්බත් මං personally මේ සින්දු දෙකටම බොහොම කැමතියි. මේ සින්දු දෙකම අරගෙන බැලුවොත් ප්‍රධානවශයෙන් ම චරිත දෙකක ආත්ම කථනයන් විදිහටයි ලියවිලා තියෙන්නෙ. ඒ කියන්නෙ මේ දෙන්නම කියන්නෙ එයාලගෙ ජිවිතේ ගැන තමන්ම ප්‍රකාශ කරන ආකාරයට.
ගයාන්ගෙ සින්දුවෙ නම් මේ චරිතයට ඉන්න සහ හිටපු යාලුවො, ප්‍රේම සම්බන්ධතා ගැන ලියවිලා තියනව. එයා කියනව එයා කාටවත් වදයක් වෙන්නෑ, කවුරුත් එයාට ලොකුත් නෑ, තමන්ගෙ පාඩුවෙ සින්දුවක් කියන් ආතල් එකෙ ඉන්නව කියල. ඒක වරදක් නෑ නෙ. එහෙම ඉන්න පුලුවන් නම් හොඳයි තමා.
සනුක ගෙ සින්දුවෙ තියෙන්නෙ ඊට හාත්පසින් වෙනස් වයිබ් එකක්. එයා වෙනත් කිසි දෙයක් කියන්නෙ නෑ. තමන්ට වුණු එක අත්දැකීමක් ගැනයි එයා කියන්නෙ. එතන ඉන්නවා "නුඹ" කියල හඳුන්වන එක් විශේෂ කෙනෙක්. එයාගෙ සින්දුව ලියවෙන්නෙ මේ "නුඹ" කියන චරිතය කේන්ද්‍ර කරගෙන. "කුණාටුව" "මාරුතේ" වගේ යෙදුම්වලින් මේ සින්දුවට අදාළ කතාවේ අවශේෂ චරිත ටිකක් සාහිත්‍යාත්මකව නිරූපණය වෙනවා.
වීඩියො එක පැත්තකින් තියලා lyrics විතරක් කියවද්දි සනුකගෙ සින්දුවේ ඉන්නව ආදරයක් අහිමි වීමේ විරහ දුක ජීවිතේ පුරා විඳින මනුස්සයෙක්.
සදාතන පෙම් කතා අතරේ
අපේ පෙම මැකී යයි කතරේ
නුඹේ සුවඳින් පිරි හසරේ
හමා එමි හැම භවේ සසරේ
අනේ මං ආදරෙන් ඇදහූ
රුවින් රුදු වේදනා කැඳවූ...
සදාතන ප්‍රේමයක් කියලා යමක් ලෝකෙ තියනවද කියන දේ ප්‍රශ්නාර්ථයක් වුණත් මේ කියන්නෙ කිසිමාකාර කූටප්‍රාප්තියකට ලඟා නොවී අනපේක්ෂිතව නිමා කරන්න සිද්ද වෙච්ච ප්‍රේමයක් ගැන. ඒ නිසා ඔහු විඳින රිදුම් පරිමාණය ගැන.
නමුත් ගයාන් ගෙ කතාව මේකෙ සම්පූර්ණ අනික් පැත්ත. එයා කියන්නෙ එයා බඳින්නෙ නෑ ළමයි හදන්නෑ, එයාගෙ නමට ළමයි කොහෙ ඉන්නවද දන්නෑ, අද ඉන්න අය හෙට ළඟ නෑ වගෙ කතාවක්. බැලු බැල්මට එයා ජීවිතේ බොහොම සැහැල්ලුවෙන් බාරගන්න කෙනෙක්. එයා තමන්ගෙ ජීවිතේ ගැන මෙහෙම කියද්දි අපිවත් ඒ පැවැත්මට ආසක්ත වෙනවා. එත් එයාට ජීවිතේ මොකක්ම හරි දුකක් බරක් පතලක් නොදැනෙනව වෙන්න බෑ. මොකද එයා මනුස්සයෙක් නෙ. හැබැයි එයා දුමක් ඇදලා, යාලුවො එක්ක ෂොට් එකක් දාලා, සමාජෙට බැහැලා ඉන්න ජීවිත රටාව ඒ දුක තුනී කරන coping mechanism එකක් විදිහට වැඩ කරනවා කියල මම හිතනව. ගයාන් මේ සින්දුව හදල තියන regge පැත්තට බර style එකත් එයාගෙ පැවැත්මෙ තියන සැහැල්ලු බව දැනෙනව.
අනික් අතින් සනුකගේ සින්දුව ඇතුළේ ඉන්න මනුස්සයාගෙ කතාව ඇහුවාම හිතේ මැවෙන්නේ අර තරම් වැඩි සමාජ ඇසුරකට යන්නෙ නැති, නිහඬ සහ දේවල් ගැන ටිකක් වැඩිපුර සංවේදී වෙන, ටිකක් වැඩිපුර හිතන කෙනෙකුව. මොකද ආදරයක් අහිමිවීම කියන අත්දැකීම එයා බාර ගන්නෙ බොහොම බරසාර විදිහට. එයා ඒ ගැන කියන්න භාවිත කරල තියන භාෂාවත් ව්‍යංගාර්ථ ගොඩක් සැඟවුණු සාහිත්‍යමය එකක්. සනුක මේකට දාල තියන ඉන්දියානු රාගධාරී සංගීතයට බර මෙලඩි එකෙනුත් ඒ සංවේගදායක හැඟීම තව තීව්‍ර කරවනවා. එයා කෙනෙකුට මුළු හදවතින් ම, අවංකව ආදරේ කරන්න ඇති. මොකක් හරි හේතුවක් නිසා එයා වෙනත් කෙනෙකු එක්ක විවාහ වෙලා මේ තරුණයාව හැරදමා යන්න ඇති. ඒ අත්දැකීම නිසා මේ සින්දු ඉන්න මනුස්සයා සැපට දුක්විඳිනවා. දවසක සමහර විට මේ මනුස්සයා වෙන කෙනෙකුට ආදරේ කරලා විවාහ වේවි. ඒත් ජීවිතේ තියන තුරු අර මුල් පෙම ගැන මතකය හදේ දරා ගෙන සහ ඇයගෙන් ඈත්ව ඉන්න ඔහු තීරණේ කරනවා. "සඳේ මම ඉන්නවා, නුඹේ හඬ නෑසෙනා මානේ".
යම් කෙනෙක් හින්දා නැත්නම් යම් දෙයක් නිසා අපිට කවද හරි දුකක් දැනෙන්නේ ඒ පුද්ගලයා හෝ ඒ දේ ගැන මොකක් හරි වටිනා කමක් අපිට තිබිලා තියන හින්දා. මොකද අපිට වටින්නැති කෙනෙක් ගැන දුකක් දැනෙන්න හේතුවක් නෑ නෙ. ආදරයක් නිසා තදබල දුකක් දැනෙනව නම් කෙනෙකුට ඒ ආදරේ ජීවිතේ ඇතුලෙ ගැඹුරු තැනකට වැදිලා තියෙන්න ඕන. ආදරේ සහ දුක අතර තියෙන්නෙ එහෙම බැලුවම අනුලෝම සහසම්බන්ධතාවයක්.
මිනිස්සු මේ දුක බාරගන්න විදිහ වෙනස්. දුකත් එක්ක ආපහු recover වෙන විදිහ වෙනස්. මේ සින්දු දෙක දිහා සංසන්දනාත්මව බැලුවාම පේන්නෙ වෙනස් ජීවිත මාර්ග දෙකක ඉන්න පිරිමි දෙන්නෙක්. ජීවිතේ ප්‍රශ්න එක්ක, දුක එක්ක මේ දෙන්නා ගනුදෙනු කරන්නෙ සම්පූර්ණ වෙනස් විදි දෙකකට. ඒ මේ දෙන්නා ජීවිතේ ඇතුළේ පුරුදු වෙලා තියන හැටියට. සනුක ගෙ සින්දුවෙ ඉන්න අතිසංවේදී සීරියස් මනුස්සයා සහ ගයාන් ගෙ සින්දුවෙ වගේ චිල් එකේ ඉන්න ආතල් මනුස්සයා කියන මේ දෙන්න බැලුබැල්මට අන්ත දෙකක ඉන්න චරිත දෙකක් වුණත් අඩුවැඩි වශයෙන් අපි හැමෝම ඇතුළේ මේ දෙන්නම ඉන්නව. ජීවිතේට යම් ගැඹුරක් අර්ථයක් අවශ්‍ය වුණත් හැම තිස්සේම පමණට වඩා හිතන්න ගියොත් ඒ ජීවිතේ සෑහෙන පීඩාකාරි එකක් බවට පත්වෙනව, අර සැහැල්ලුව නිදහසත් අපිට ඕන වෙන්නෙ ඒ හින්ද. මොනාවුණත්, ගොඩක් වෙලාවට මෑත කාලීනව හැදෙන සින්දු වලට ඒ තරම් ලොකු කැමත්තක් ඇති නොවුණත් මේ සින්දු දෙක නම් ආයෙ ආයෙම වුණත් අහන්න හිතෙන මට්ටමක තියන බව කියන්න ඕන.
No comments:
Post a Comment