ෆර්මිනා

ෆර්මිනා... 

කලුවර කියන්නේ

කවිබර හිතකට

අතවර වැඩියෙන්ම වෙන

වෙලාවයි..

පුංචිම පුංචි 

කදෝපැණි එලියකත්

දැල්වෙන්නෙ තනිකමේ 

කලාවයි...

මේ අවට

කොයියම්ම තැනක හරි

ඔබ හුස්මගන්නව දැනෙන එක

ඇත්තටම ජීවිතේ 

මුලාවයි

මේ ලියන පත්ඉරුව

කීතු කීතු වලට ඉරා ගුලි කර

කොහෙට හෝ 

විසිකර දමන්නට

හිතෙන්නෙත් අන්න එතකොටයි...

-මීට ෆ්ලොරෙන්තිනෝ...

කෙටි කවි #30

අවසාන කුසුමද

පරව ගිය පසුව

පිළිගනිමි

වසන්තය නිමාවූ වග.

කෙවි කවි #29

ගසක් වනු කැමැත්තෙමි

ඔබ වැලඳ ගනු රිසි

එවිට ඔබ හද ගැහෙන රිද්මය

මට අසාගෙන ඉනු හැකි.

කෙවි කවි #28

එන යන ගමන් බල බල 

හූල්ලනව මිසක් හුලඟට 

වෙන මොකක් කරන්නද 

දුම්රියපොළේ බංකුව.

එපා පරමල් පයින් පාගන්න

කීවෙමි ඔබට

"එපා පරමල් පයින් පාගන්න"

-රත්න ශ්‍රී

සේදුන පාට පෙති වල

විහිදා සුවඳ අතීතෙට

පර වෙන තුරුම මෙහෙ කොට

කැලි කසල මත්තේ

ගස පාමුල

වැතිර උන්නද

එය මලකි සොඳුරිය...

අතැගිලි තබා බැලු කල

තවමත් නොදැනෙද 

උණුහුම.. 

කේඩෑරි මනිපත්ර මත.. 

සමණලුන් පෙම් බැන්ද

ලකුණු ඒ මත නොවෙද...

උන්න දෙන් ගහ යට

ඉදල් පහරට ඔබේ

නතු නොව

පර මලද මලකි සොදුරිය

එපා එය පාගන්න.

කෙවි කවි #27

රිදෙන තැන් ටික

පිරිමදින්නට

පරිවාස කාලයක්

ඕනමයි පෙමකට.

ඉඳහිටමත් නොවෙයි

බොහොමයක් දිනවල

තිත්ත කලුවර වටවුණ

රෑ දෙගොඩහරි යාමෙට

සිහිනෙන් වගෙ 

ඇසෙයි

කවුරුන්ද

දොරට තට්ටු කරන හඬ..

නොසිහියෙන්ම

නැගිට

දිව ගොස්

ඇර බලමි 

දොර...

රැවටෙමි

කවුරුවත් 

නැතිබව දැක..