අපි ජීවත් වෙන්නෙ කාලය ඇතුළේ. නැත්නම් වෙනත් විදිහකින් කිව්වොත්, අපි ජීවත් වෙන්නෙ කොච්චරක්ද කියලා අපි නොදන්න නමුත් යම් සීමා සහිත කාලයක් ඇතුළේ. ජීවිතේ තියෙන මේ සීමා සහිත බව අපේ පැවැත්මට අගයක් එකතු කරනවා කියල මං හිතනව. පොඩ්ඩක් හිතන්න අපි අමරණීය මිනිස්සු වුණොත් මොකක් වේවිද? අපි ගෙවන මේ ජීවිතේට වටිනාකමක් තියේවිද? මේ වහා වියැකෙනසුළු, කෙටි කාලීන බව නිසා නේද ජීවිතේ මේ තරම් අරපරිස්සම් කරගන්න, ගොඩනගා ගන්න, වැඩිදියුණු කරගන්න අපි උත්සාහ දරන්නේ? සමහරු සාමාන්‍ය වශයෙන් මනුස්ස ජීවිතේකට උරුම උපරිම කාලය ගත කරලා නික්මී යනවා. තවත් සමහරු ඒ තරම් වාසනාවන්ත (හෝ අවාසනාවන්ත?) නැහැ. ඒ අය ජීවිතෙන් බාගයක්ම ගතවෙලා යද්දීම දැන ගන්නවා තමන්ට තවත් ඉතිරි වෙලා තියෙන්නෙ බොහොම ස්වල්ප කාලයයි කියලා. නමුත් කොහොම වුණත්, ජීවිතේ කියන්නෙ අවසාන මොහොත දක්වාම ජීවත්වෙන්න වටින සහ අන්තිම හුස්ම පොද දක්වාම සටන් කිරීමේ ප්‍රහර්ෂය අත්විඳගත යුතුම දෙයක් බව නම් ඇත්තක්.
ඔහුගේත් ඇයගේත් කතාව මෙන්න මේ විදිහට ඉක්මණින්ම අවසාන වීමේ දිනයක් ලියැවී තිබුණු එකක් බව අහම්බෙන් වගේ මුණගැහෙනකොට ඒ දෙන්නාම නොදැන ඉන්න ඇති. අහම්බයක් කියන්නේ ඒක ඇත්තටම කලින් සැලසුම් නොකළ අමුතුම විදිහේ අහම්බයක් තමයි. නමුත් කොහොම හරි මේ දෙදෙනාගේ අහඹු හමුවීම ඉස්පිරිතාලයක ලියැවෙන හදිස්සි අනතුරු වාර්තාවක ඉඳන් දින පොතක ලියැවුණු ප්‍රේම කවියක් දක්වා ඉක්මණින් පරිණාමය වෙනවා. අල්මා නම් වුණු ඇය වෘත්තීය වශයෙන් ඉහළින්ම දස්කම් දක්වමින් සිටි සූපවේදිනියක්. ටෝබියස් නම් ඔහු ආහාර නිෂ්පාදන සමාගමක රැකියාවේ යෙදෙන්නෙක්. මේ විස්තරේ කියනව කෙනෙකුට නම් හරියට පයිනස් පුඩිම් එක්ක සීත කළ දොඩම් ජූස් වීදුරුවක් නැත්නම් කස්ටඩ් ලයිම් ජෙල් උඩින් දාපු බැවේරියන් වයිට් සොසේජ් බන්දේසියක් එක්ක ෂැම්පේන් අහුරක් වගේ මේ දෙන්නත් ගැළපෙන බව හිතෙන්න පුළුවන්. ඒක ඇත්තටම එහෙම තමා. නමුත් ඔවුන් අතරේ එතෙර වෙන්නට අපහසු විශාල බාධක පවුරක් ඒ වෙනකොටත් ගොඩනැගී තිබුණා. ඔහුට උවමනා වුණේ පවුලක්. පුංචි දරු සිඟිත්තෙක්. ආදරණීය බිරිඳක් එක්ක ගෙවීයන සුන්දර පවුලක ලස්සන ජීවිතයක්. නමුත් ඇය ගර්භාෂය ආශ්‍රිත පිළිකාවකින් පීඩාවිඳිමින් උන්නා. ඇගේ ජීවිත පැවැත්ම රැඳී තිබුණේ අවිනිශ්චිත තැනක. අනෙක් අතින් ඇය තමන් ආදරය කළ සූප ශාස්ත්‍රය අතින් තවත් ඉදිරියට යන්න ආශා කළා. මෙන්න මේ අභියෝගකාරී පැවැත්මක් එක්ක මේ දෙන්නාගේ ජීවිත කොහොම ගත වේවිද? We Live in Time චිත්‍රපටියෙ අන්තර්ගත වෙන්නෙ අන්නෙ ඒ ගැන.
ආසම දෙන්නෙක් වුණු Florence Pugh සහ Andrew Garfield ප්‍රධාන චරිත රඟපෑමයි මේක බලන්න ප්‍රධනම හේතුව වුණේ. මේ දෙන්නාම එකට ප්‍රධාන චරිත කරන වෙන අවස්ථාවක් කලින් දැකලා නැහැ. කොහොම වුණෙත් ඒ දෙන්නාගේ කෙමිස්ට්‍රි එක චිත්‍රපටිය ඇතුළේ හොඳින්ම ගොඩනැගී තියෙනවා. ඒක කොයිතරම්ද කියනවා නම් සමහර අතිශ්‍ය ප්‍රේමාන්විත දර්ශන මේ දෙන්නා රඟපාද්දී අධ්‍යක්ෂවරයා "කට්" කිව්වත් එය නොඇසී දෙන්නා සෑහෙන වෙලාවක් අදාළ ජවනිකාව රඟදක්වමින් ඉඳ තිබෙනවා. චිත්‍රපටිය ඇතුළේ කතාව ගලායන්නේ මුල මැද අග විදිහට නොවෙයි. සිද්ධි දාමයන් අදාළ අනුපිළිවෙල වෙනස් කරලයි අපි දකින්නේ. ඒ නිසා මුලදී කතාවේ ගලායාම තේරුම් ගන්න ටිකක් අපහසු වුණත් පහුවෙද්දී කතාව තේරුම්යන්න පටන්ගන්නවා. මේ වගේ චිත්‍රපටි හදවත සුවපත් කරන සිනමාවක් විදිහට හදුන්වාදෙන්න මම කැමතියි. එක අතකින් මේ කතාව නරඹන්නෙකුගේ හදවත ප්‍රසන්න හැඟීමකින් පුරවනවා. අනෙක් අතින් අපිට ලැබිලා තියන ජීවිතය දිහා සුබදායි තැනක ඉඳන් බලන්න පොළඹවනවා. ජීවිතය කියන්නෙ හැම විටම සුබදායී දේවල්ම වෙන නැතක් නොවෙයි. හැම ආගමික ශාස්තෘ වරයෙක්ම, දාර්ශනිකයෙකුම වගේ මේකෙ තියන දුක් සහිත බව ගැන දේශනා කර තියෙනවා තමයි. නමුත් අපි ඒ දුක් පීඩාවන්ටම යටවිය යුතු නැහැ කියලා මේ වගේ චිත්‍රපටිවලින් අපිට කියා දෙනවා. අපි ඇදවැටිලා ඉ්නන ඍනාත්මක තැන් වලින් නැගිටලා එන්න හයියක් දෙනවා. මිනිස් ජීවිතයක් කියන්නේ අතිශ්‍ය දුර්ලභ දෙයක්. ඒ විරල අත්දැකීම ලබාගන්න තරම් ඔබත් මමත් වාසනාවන්ත වෙලා තියෙනවා. මෙන්න මේ කාරණේ හරියට වටහාගත්තොත් මේ දුර්ලභ ජීවිතය අපතේ ගිය ජීවිතයක් නොවෙන බවට පත් කරගන්න අපිට පුළුවන් කියලා මම හිතනවා. We Live in Time. අපිට තියෙන්නෙ කෙටි කාලයයි. ඒ කෙටි කාලය අමතක නොවෙන කාලයක් බවට පත් කරගන්න. අපිට කරන්න තියෙන්නෙ ඒ දේ තමයි.
No comments:
Post a Comment