Tuesday, October 31, 2017

වැටුණ තුරුපත්


කවුරුන් හෝ කවදාක හෝ
ඇවිත් අමදින තුරුම
හැලුනු තැන් වල නතර වෙයි
වැටුණ තුරුපත්

උයන් පල්ලෙකු ගෙ සුරු දෑතට
අත් දඬු කැපීයන බව දැන දැනම
ඊතණ පඳුරු පැලවේ
මල් උයනෙත්

දුක් දරා බිහි කරගත්ත මුතු ඇට
දන් දෙන්න වෙන බව වෙනකෙනෙකුට
කවදාකවත් දැන උන්නද
මුතු බෙල්ලෙක්.. 





Monday, October 30, 2017

පුදසුනක නෙළුම්...



පිපුණ මොහොතෙම
නටු අගින් සිඳ
පුදසුනක් මත
පිදුව හින්දම
නෙළුම් මල් වෙති
හඬා වැලපෙන
උපන් වැව ගැන
මතක සිහිකර.

ඇතැම් නෙළුමක්
වේ ය එඅතර
කඳුළු බිඳුවක්
වුවද නොහලන
තමන් උවනත
තුඩින් පිරිමැද 
සිහිකලා මිස
පරවීම ගැන.






Thursday, October 26, 2017

I am nobody, Are you nobody too..?


I am nobody
Are you nobody too..?

කිසිවෙකුත් නොවෙමි මම....

යලිත් කියමි 
ඔබට. 

ඔරලෝසු කටු පවා
ගල් ගැසුන
හිම මිදී ඇති බිමකි
මෙතැන....

වැරදීමකින්
පය තැබුව සුළඟ ද
ඒ සැණෙන්
යළි හැරෙන...

නම නොදන්නා 
තුරු මුදුන් වල
සෘතුවක් නැතුවම
ඔහේ මල් පිපෙන 
යලි හැලෙන...

මියුරු ඵලවැල
හටගත්තද අතු අග
සියොතුන් පියාඹා
නොඑන...

මී දුමෙන් වැසුණ
අර කන්ද මුදුනට නැග
කෑ ගසා කියමි..

"කිසිවෙකුත් නොවෙමි මම"





Wednesday, October 25, 2017

වර්ණ සහ පින්සල්


සියළුම වර්ණ හැඩතල
පවරා දී කැන්වසයට
සෝදා පිරිසිදු විය යුතුයි
පින්සල්.





Monday, October 23, 2017

නමක් නැති කවක්...


පිරී යන පමණට
ඇවිත් රැස්වූ පසුව
නැහැ කිසිම දිය බිඳක්
වැහි වලාවක රැඳුනේ...

ගිණියම් ම කතරක
පාලු හදවත පිරිමැද
පතොක් මල් පමණි
තනි නොතනියට පිපුණේ..

අවසාන තෙල් බිඳුවද
දැවී අහවර වූ පසුවය
එළියදී දැල්වුණ 
පහන් හෙමිහිට නිවුනේ...

ඉවුරු අතහරින ලද
සියලු ගංගා වලිනි
අවසන 
මේ මහ මුහුද සැදුණේ....








උණ පඳුර



උණ පඳුර

පහත්වී ගඟට 
බලයි තම හැඩරුව
දස අතේ පියාසරන
කුරුල්ලන් ගැන
වගක් නැතුවම..





Saturday, October 21, 2017

කවියට වඩා මම අවස්ථාවන්ට ඇබ්බැහි වෙන්න ගත්ත..

උදාහරණයක් විදිහට වැඩ ඇරිල කෝච්චියෙ මහ සෙනඟ මැද්දෙ තදබද වෙලා එන මොහොතට මම ඇබ්බැහි වෙන්න ගත්ත. නින්දත් නොනින්දත් අතර ගෙවෙන විනාඩි කීපයට ඇබ්බැහි වෙන්න ගත්ත. කන්තෝරු කාමරේ ඇතුලෙ විවේකීව ගත වෙන සුලු මොහොතට ඇබ්බැහි වෙන්න ගත්ත.
ඒ අවස්ථාවන් විසින් මට කවි වලින් දමලා ගහන්න පටන්ගත්ත. ඊට පස්සෙ මම ඒව අහුලගෙන කඩදාසි වල සටහන් කරගන්න පුරුදු වුණා. ඒ සටහන් පරෙස්සමට කියවා වලද්දි ජීවිතේ කැඩිල බිඳිල ගිය අංශු මාත්‍රයන් ඒව ඇතුලෙන් පේන්න ගත්ත. කුඩු සාම්පල් වෙන්න කැඩිල කුඩු වෙලා ගිය වීදුරුවකින් මගෙ මූණ කැබලි කැබලි දකින්නා වගේ ඒ අස්සෙන් මාව පෙණුන. මම අන්වීක්ෂයකින් නොපෙනෙන ජීවය පරික්ෂාකරන විද්‍යාඥයෙකුගෙ ගාණට වැටුන. කාලයක් මගෙම ජීවිතේ කොටසක් වෙලා උන්න ( නැත්තම් එහෙමයි කියල මම හිතාගෙන උන්න) ක්ෂුද්‍ර ප්‍රාණීන් මිලියන ගාණක් ඒ අස්සෙ නලියමින් ඉන්නව මට පෙණුන. ඒ කැඩිච්ච කෑලි අමුණල මොසැක් චිත්‍රයක් වගේ සිතුවම් රටාවක් හදාගන්න පුලුවන් නේද කියල මට තේරුම්ගියේ පහුවෙලා. ඒ කෑලි අමුණපු සිතුවම් හුළඟට විසිකරන්න මම පුරුදු වුණේ ඊටත් පස්සෙයි.....




Friday, October 20, 2017

අප දෙදෙන


ගිටාරෙක තත් දෙකක් සේ අප දෙදෙනෙ
ළං ළංව සිටිනමුත් කිසිදා හමුනොවෙන
ඉසියුම්ම සරයකින් අප සිත් පිරිමදින
අපණක් රිදවුම්
මිහිරි ගීයක් වී ලොවටම ඇසිණ....





Thursday, October 12, 2017

නින්ද විසින් වර්ජනය කරනු ලැබූ රාත්‍රියක හුදකලාව.....


අඳුරු සළු වියා දස අත වට කෙරුව
පඳුරු දම දමා තනිකම පලදැරුව
පුරුදු ගීයකින් අහුලාගෙන තනුව...
මිතුරු කුරුල්ලන් කොහෙදෝ ගී ගැයුව

එළියට ඇස පියා අහසේ රන් තරුව
අඳුරම ගොඩ ගැසෙයි හිත තුල කළු කළුව
වෙණ තත මුදා ගීපද තෝරනු බැරුව
රැහැයියනේ උඹලත් ඇයි අද ගොළුව

නින්ද පවා අතහැර ගිහින් අත මානේ
කන්දක් ළයේ තෙරපෙයි සුසුමක් ගානේ
අන්දාතබා විසිතුරු සළුපිලි හීනේ
මන්ද නුඹත් තනිකර මා තනියානේ

දහවල් පිපුණ නෙළුමක රොන් සුවඳ මැකී
විල්දිය වැලඳ සඳ කඳුලැල් හෙලන හැටී
සුළඟ සෙමෙන් තරුවක පා ළකුණු සිඹියි
මැදියම් රැයට දහවල් හිරු කිරණ නැතී

බෙදාගත් කඳුළු බිඳුවක සිසිල දරන්
මුලාවක් නැතිව තුන් යම අඳුර මකන්
හිනාවෙන සිහින් එළියක ළකුණු අරන්
කණාමැදිරියෝ උඹ ඔතනම ඉඳපන්..





Monday, October 9, 2017

මහ ගස් සහ සුළඟ



අතුපතර විහිදා

උස්ව වැඩුනු කල
ඕනෑම ගසක්
අවනතයි සුළඟට.





Friday, October 6, 2017

I am nobody... Are you nobody too..?

I am nobody
Are you nobody too..?

කිසිවෙකුත් නොවෙමි මම....
යලිත් කියමි 
ඔබට.

ඔරලෝසු කටු පවා
ගල් ගැසුන
හිම මිදී ඇති බිමකි
මෙතැන....

වැරදීමකින්
පය තැබුව සුළඟ ද
ඒ සැණෙන්
යළි හැරෙන...

නම නොදන්නා 
තුරු මුදුන් වල
සෘතුවක් නැතුවම
ඔහේ මල් පිපෙන 
යලි හැලෙන...

මියුරු ඵලවැල
හටගත්තද අතු අග
සියොතුන් පියාඹා
නොඑන...

මී දුමෙන් වැසුණ
අර කන්ද මුදුනට නැග
කෑ ගසා කියමි..

"කිසිවෙකුත් නොවෙමි මම"




Wednesday, October 4, 2017

හී සර වරුසාවක තෙමෙමින්...


සිහිල් අඳුනෙන් විස කැවූ
ප්‍රේමයේ හී සර ඔබ මැවූ
කාලයේ කඳු අතරින් හැමූ
නොනිමි වැස්සක් ව මා තෙමූ

මේ කුලක් ලෙසින් අහසේ
ඔබ එවූ හී තුඩු දහසේ
තියුණු තුඩු ඇද හැලෙන පහසේ
සිඹියි මා සියොළඟම රහසේ

වස්සාන වසිනා හඬ ඇසී
මතකයක් ඇයි නොහැඬුවෙ කිසී
වැහිපොද වැළඳ ගෙන රිසී
ඉන්නෙමි කන්දක්ව ගල් ගැසී

වැහි පහසේම රැඳිමි
මතකයක් හෙමිහිට සිඹිමි
වසිනා හී සර වැස්සේ
තනිවම තෙමෙමි....






Tuesday, October 3, 2017

කන්දක් නම් සුන්දර නොහෙල්ලී ඉන්න තරමටය.....


කන්දක් නම් සුන්දර
නොහෙල්ලී ඉන්න තරමටය

ලතෙත්ව නාය යන දවසට
දුක පාත බිම්වලට ය.

සියුමැලි නිම්න පොළවට
කන්දක දුකක් නුහුරුය

කඳුත් ගල්හිත් ඇතිව
උහුලන් ඉන්නෙ ඒකය..





Monday, October 2, 2017

ජීවිතේ මතක ගස


කොයි තරම් උස ගියත්
ජීවිතේ මතක ගස
ළපටි අතු ඉති නැවෙත්
හොයාගෙන පැරණි පස
අලුත් මල් පිබිදුවත්
සුවඳ කර සතර දෙස
හැලී යලි නතර වත්
හුරු පුරුදු පොළව මත.