අප අතර දුර

අඩියකින් දෙකකින්

අප අතර

ඉතිරි වන

ඉඩ

තරණය කරනට

ඒ තමා

අමාරුම

දුර.

උස් ගසක් සහ කුඩා ගසක්....

මහ ගසක

පාමුල සිට

ඉහළට වැඩෙන

කුඩා ගසක් 

මහ ගසෙහි

උස් වියන දෙස

බලාගත්වනම

මුමුණන්නේ මෙලෙස....

" මනරම් ද 

කොයිතරම්

ඉහළ..

නේක වර්ණැති

සියොතුන්

ලෙහෙනුන් ද

අන් සතුන්

රොන් සොයා යන

වන බිඟුන්

සොයොව 

සපැමිණ 

නතර වන්නේ

එතැන....

අනෙක් තුරු

අතරෙන් උස්ව

පෙනේ ය

බොහො ඈතට

මේ ගසෙයි

තෙද මහිම....

අනේ මමද

මතුයම් දිනෙක

වන්නෙමැයි

මේ වන් ගසක්"

මේ දකින

මහා ගස

සිතන්නේ...

"නොදුටුවා වැනිය ඔහු

කාලයේ සුළිසුළඟ 

මා බඳෙහි ඉතිරි කල

ඉරි තැළුම්...

දකින්නෙද කෙළෙස

සැඟව ඇති බැවින් 

පොතු යට.. 

නික්මයත්

මේ සැවොම

සැඳෑකල...

සතුන් ද

සියොතුන් ද

සියලු දෙන...

ඉන් පසුව

මා හදෙහි

ඉතිරි වන

හිස් හැඟුම

පවසන්න

වචන නැත

මා සතුව...

බාල විය ලද

සිහිල් සෙවණද

ළතෙත් පවන ද

නොමැත මෙහි....

පාත වියනේ සිට

උස් සිහින දකින

කුඩා තුර....

පහළදී

ඔබ පෙළන

ඔබ දවන

සියලු දෑ

තිබේ මෙහිද..

වඩාත් උස් ව...

මුල් දවස....

ජීවිතය නම් මේ යැයි

මුල් වරට හඳුනගත් දවස..

අම්මාගෙ දෑස යට

සිහින් හැකිළුමක සළකුණක් 

දුටු දවස...

කිව නොහැකි මහ බරකින්

සිත පිරීගිය දවස

තාත්තාගෙ කටහඬේ

මින් පෙර නොඇසුණ 

සියුම් වෙව්ළුමක් ඇති බව

මුල් වරට ඇසුණු දවස...

ගඟ ගමන

සුවඳ දී උන්නත් කොයිතරම්

පෙණ සිනා බින්දුවක් විසි කරන්

ගඟ ගලා යා යුතුයි සයුරට

පොඩි මල් පඳුරු පහුකරන්

වළාකුළු හිත.

සුළං කෙවිටෙන් පහර ලැබ

රිදුම් දී අදුරු වුණ පසු වත

තැනින් තැන ඔහේ සැරිසැරීමෙනුයි

වළාකුළු හදාගන්නෙ හිත.

කුඩා

කුරු කුහුඹුවෙකුටත්

විසල් වෙරළත

පුංචි පා සළකුණක්

ඉතිරි කර යා හැකිය.. 

කුඩා පිනි බිඳුවටත්

උදා හිරු රැස් අතර

දෑත විහිදා පෙමින්

අහස දෝතට ගත හැකිය... 

සුළඟ මුමුණනව ඇති

එකම එක සමණළයෙක්

අඹ මල් රේණුවක් උඩ

තබා ගිය කවිය...

වැස්සට පෙර..

තවම උණුහුම්

තේ බඳුන

ගෙනැවිත් තබයි

පසෙකින්

ඔබ...

"මහන්සිද"

අසයි

අතැඟිලි තුඩගින්

සෙමෙන් 

පිරිමැද 

හිස...

ළතෙත් බර

අඩැසි බැල්මක

කඩා හැලෙයි

තාරකා එළි

දහසක් එකවර....

නැගිට ගොස් 

සියුම් සරයෙන්

වසයි ඔබ

විවර වූ

ජනෙල් කවුළුව...

වැහි බීරමක්

නැතත්

ලඟපාතක 

වැහි වහින්න

පටං අරගෙන

පිටත..

ගං පතුළ

දෙකෙළවර හැපි හැපී ගලාගෙන පහළට දිවෙන සැඩවතුර...

කතාවක් නැතිවම දරා උන්නට තබාගෙන හදවත ඇතුළ...

ගඟ දියේ හබල්ගා තොටියෙකු පැද යන අතරෙදි දුටුව...

ඔරුවකට තනිව පෙම්බඳිනවා ඇති අර අඳුරු ගං පතුළ...

කවියාගෙ බිරිඳ...

තිත්ත කළුවර

ගෙට ගලන

මැදියමක

අතගගා

පිනිකැට

කවි කතා

ගොත ගොතා

සඳ තරු වලට

ඔබ මොකක් කරනවද

එළිමහනටවී

ඔතන...

ගෙවී යන්නට 

ළඟ ය

රැයේ 

මිහිරිම පැය..

අඳුරු ය...

හීතලය

තවම 

මගෙ කුටිය..

කහ ඉරක් පාවහන් යුගලක්

මදක් පැහැදිලි වන තුරු මග

පාවහන් යුගළක්

කහ ඉරක් හා පෙමක....