ඔහු සහ ඇය.....

පුරුදු ලෙස මුණගැසෙනු පිණිස

යොදාගත් නියමිත මොහොතට

හෝරාවක් දෙකක් පමාවී එමි...

උපන්දිනයට සැමරුමකට

සුබ පැතුම් නොයවමි

හිතාමතා මඟහරිමි....

ඇමතුම් කෙටි පණිවිඩ

නොදැක්කා සේ ඉඳිමි

පසුව පිළිතුරු යවමි.....

එහෙත් මුහුණේ සුපුරුදු 

කරුණාබර සිනහව

නොමැකෙයි ඔහුගෙ කිසිවිට. .

උරණ වන්නට බැරි ඇයි ඔහුට

රළු පරළු වදනින් බැණ වැද

කෝපගන්නට නොහැකිද ඔහු හට?

ඉඳහිට දවසක

හමුවන්න නොහැකියැයි

බොරු හේතු කියමි

ඔහුගේ කුඩා වරදටත්

මා දැඩිව කිපෙමි...

එහෙත් ඇයි ...

නැද්ද ඔහුට මිතුරියක්

පෙමින් බැඳෙන්නට හැකි...

සොයාගත නොහැකිද ඔහුට

අන් ළඳක්?

දුබලද ඔහු එතරම්?

නගරයට රෑ වී....

අහස් ගෙයි අවරග දොරටු හැර

බිම වැටෙයි කළුවර නගරේ වීදි වල

නිවෙමින් දැල්වෙන නියොන් එළියක් ලඟ

සොයයි රෑ සලබයෙක් නිවැරදි මඟ තොට

අඩ අඳුර පිරුණු අවන්හලක ඇතුලත

දුක් දැවී නැගෙන දුම් මතුව එයි තැන තැන

බඳුන් පුරවා පිරෙන බීර අහුරක පෙන බුබුළක

කඳුළු බිඳු  දිලිසෙයි රත්තරන් පාටට

දාවලේ තරඟයට හමාගිය සුළඟද

හති අරියි පාරබඩ මී ගහක හෙවණ යට

තවත් දුර යාමට ඇති බැවින් අරුණට පෙර

දුරගමන් බසයක් හඬයි රැහැයියෙක් වෙනුවට 

කළුවන් සෙවණැලි සේ මා වවුල් පිරිවර

වැළඳගෙන විදුලි රැහැන් මත හාදු විසුරුවන

උදෑසන ලිහෙන ඝන මීදුම් සළුපිලි අතර

හමුවන්නෙ අන්න ඒ වවුලෙකුගෙ මළකඳ

මේරි අම්මාගෙ නත්තල..

ඇණ ගැසූ දා පටන් පුත්‍රයා

පල්ලි යන්නී ඈ හැමදාම

කුරුස සුරුවම පාමුල

නතර වන්නී මඳක් නිහඬව...

පැටි වියේ බොළඳ බස

මතකයට නැගෙනවා

හමන සුළඟේ පවා

කිරි සුවඳ දැනෙනවා

රුදුරු හෙළි තුඩක් විත්

ළය මැද්දෙ ඇනෙනවා

කඳුළු ඇස් බොඳ කරන්

තවම මඟ බලනවා... 

පල්ලියේ වැලි පාරෙ

දෙපා යුග ගෙවෙනවා

කස පහර වැදුණ පිට

සිහිනෙනුත් දකිනවා

ගොල්ගොතාවට යලිත්

දිව යන්න හිතෙනවා

ලොවට රහසේ නිතර

ඈ කඳුළු පිසිනවා... 

එදා වාගෙම අදත්

රෑ දවල් ගෙවෙනවා

පුරුදු විදිහට ඔහේ

ජීවිතේ ඇදෙනවා

කොතන හරි හිස්බවක්

තිබෙන වග දැනෙනවා

පුතා සිහිකර යලිත්

දෙවියන්ට යදිනවා

නිහඬ කන්නලව්වක

දුක් කඳුල නිමාකර

අඳුරු වුණු පැල්පතට

උදා කර රිදී ඉර

විවර කරගෙන යලිත් 

වඩු මඩුවෙ ලෑලි දොර

අනේ මේ නත්තලටවත්

පුතා ඒවිද ගෙදර..

මේක කතන්දර ලෝකයක්!

කතන්දර, කතන්දර...ඒව තියනව හැමතැනම.. පාරෙ යනකොට..බිම වැටිලා..විවිධාකාර ස්වරූප වලින් ඒව තියනව...මං පුංචි කාලෙ බත් කන්න හරි හොරයි..අම්ම බත් ගුලි හදල කවන්න හදනව ඒත් මං කට අරින්නෙ බොහොම පොඩ්ඩයි..ඉතිං අම්ම මට කතන්දරයක් කියනව...බත්ගුලි කර කර බොහොම රහට අම්ම ඒක කියනව...ඉතින් ඒ කතන්දරේ අහන් ඉන්න මගෙ කට ඇරෙනව..ඒ අතරෙ අම්ම මට බත් කවනව....ඉස්කෝලෙ යද්දත් ඉගෙන ගත්ත කප්පරකට කතන්දර...අපි ඒව ප්‍රශ්ණ පත්තර වල ලිව්ව..ඒවට ලකුණුත් හම්බවුණා...ඉතිහාස පොත් පෙරලල අපි කියෙව්ව..ඒවත් වැඩි හරියක් කතන්දර ...ඊට පස්සෙ ආගම...ඒකත් නරකම නෑ.....ඒත් ඒ හැම දෙයක්ම කතන්දර...කෝච්චික් එනකම් ස්ටේෂන් එකේ බලා ඉද්දි නැත්තම් බස් එකක යද්දි..නැත්තම් පාරක තොටක ඕනම තැනක..ආදරේ කරන අය කතා වෙන හැටි මට ඇහිල තියනව අනුන් ගෙ කතා අහන් ඉන්න එක නම් ඒතරම් හොඳ වැඩක් නෙමේ තමා..ඒත් ඒ වගෙ අපූරු කතන්දර අහන්න පුරුදු කරපු කණකට ඒව ඇහෙද්දි වලක්වාගන්නෙ කොහොමද කියන්න..?

මේ ලෝකෙ කතන්දර වලින් වැහිල...කතන්දර කඳු කඳු වගේ තැන් තැන් වල ගොඩ ගැහිලා..මාත් හිටියෙ ඒ වගේ කන්දක් මුදුනක...ඒත් හිටි ගමන් කතන්දර කන්ද හෙල්ලිලා ගිහින් නාය යන්න පටන්ගත්ත..මාව කතන්දර ගොඩක රූටල රූටල පහලට වැටුණ..ටිකෙන් ටික කතන්දර ගොඩේ එරිල මාව ගිලෙන්න පටන්ගත්ත...මං බෙල්ල ලඟටම එරිල ඉද්දි කතන්දරයක් අල්ලගන්න මට පුලුවන් වුණා...මේක කැඩෙන්න බිඳෙන්න තියන ඉඩකඩ අඩුයි ...ඒත් කවදාවත් ම එහෙම නොවෙයි කියන්න බෑ නෙ...(මොකද කවදාවත් වෙන්න බැරි දේවල් කොහෙවත් නෑ කියන එක මං මුලදිම ඉගන ගත්ත දෙයක්.) ඉතින් එක කතන්දරේක එල්ලිලා බොහොම අමාරුවෙන් පණ බේරාගෙන ඉද්දි කවුරුහරි ඇවිත් තව කතන්දරයක් කියල මාව මෙතැනින් ගොඩට ගනීවි කියල බලාපොරොත්තු සහගතව මම මෙතැන කතන්දර කන්දක් පාමුල තවමත් බලාගෙන ඉන්නවා...

කැළෑ මල්

අමාවක දවසට

සිනාසී අහසට

පීදුනත් සිහින් තරු එළි...

පුරාහඳ ආවම

අමතකයි අහසට

තරු එළි මැව්ව හසරැළි...

කලා රස හඳුනන

දෑස් යුගලකට

නොපෙනී යන්තමින් හරි..

ඒ තරම් හැඩ රුවට

ඈත වන උයන්වල

පිපී පරවෙන්නේ ඇයි

කැළෑ මල් මේ හැටි?

ඔබ..මම

ඔබ

සත්මහල් මන්දිරේ

ඉහළම සඳළුතලයක

බෝගන්විලා පැලයක් දෙස බලනාතර..

මම

පාත තණබිස්සේ

කටු පොකුරු අතරේ

පිපුන නිදිකුම්බ මලක හැඩ බලමි..

ඔබ

ගලායන දොළපාර

ඉවුරක හැපී රැළි නඟනයුරු දැක

පොඩි එකෙකු සේ සිනාසලනාතර

මම

දුර ඈත කන්දක 

මීදුමෙන්  වැසීයන මුදුනත 

දෙස බලා භාවනාවක සමවැදෙමි...

ඔබ

අවුල්වූ කෙස් රොදක් දැක

මැසිවිලි නගමින් ඉන්නාතර...

මම

අවි හරඹ දක්වා

රුදු සටන් මෙහෙයවා

රාජ්‍ය පෙරළාදමා

සිතින් කැරළිකරුවෙක් වෙමි...

ඔබ

කෙස් රැවුල් ඝණව වැඩුණ

ගොරතර විටෙක කරුණාබර

හැඩි දැඩි කළු වැද්දෙකුට

සිතින් පෙම් බඳිනාතර...

මම

කෙට්ටු කෙසඟ අත පය ද

නෙරාඑන උදරයද දෙස

කුසීතව බලා ඉමි...

ඔබ

මොසාට් ගේ 

ඉසියුම් වයලීන සරයේ

අතරමං වී සිටිනාතර

මම

උච්ච ස්වර රොක් ගීයක

ලීඩ් ගිටාරේ නාදයට

දෙසවනේ පිරීයන්නට ඉඩ දෙමි...

දවස අවසන

ඔබ අඩක් නිමකල සිතුවමක

ඉතිරි අඩ මා කුඩාවට ඇඳ

එයට "අපි" යැයි නම් තබමි...

සීමාව

වැවට විතරක් නෙවෙයි

පුංචි පොකුණටත් තියනවා

තමන්ගෙම කියල සීමාවක්... 

අනෝරා වැහි වැටෙනකොට

උහුලාගන්න බැරිව උතුරන 

දිය පිට දාන පිටවානක්... 

ඕලු නෙළුම් සියක් දාහක්

එක යායට පුබුදුවා ගන්න

හිතේ හැංගුණ ආසාවක්...

පන් කුකුළන් තඹ සේරුන්

පතුල පිරිමදින දියකාවන්

හිතූ හැටියට පිහිනන

දිය පිරුණු සිහිනයක සේයාවක්... 

එක බිසෝකොටුවක් නැතුව හරි

යන්තමින් කැළඹෙන වතුරක

මතක හංගාගත්ත දිය පතුලක්

වැවට විතරක් නෙවෙයි

පුංචි පොකුණටත් තියනවා

තමන්ගෙම කියල සීමාවක්...

සයුර

සයුර නුඹ අරුමයකි මට

රළ නගන වෙරළ ද

අසීමිත ගැඹුර ද

පවතිනා හැටි

එකම වතුරක..

නමක් නැති ගසක්

නමක් නැති ගසකි

මහපාර අද්දර

එකින් එක පත් හලනා..

දසත විහිදුන

තුරු වියන යට

සිහිල් සෙවණක් දැනෙනා...

කලට නොකලට

වැහි සුළං සැඩ

අසල නිසලව හිඳිනා..

මා කුඩා ගස

කියාදෙනු මැන

මටත් ඒ මඟ නිවෙනා..

අරුමැසි කවි සමය....

මේ ගෙවෙන්නේ

බොහෝ හුරුපුරුදු මං පෙත්

නුහුරු ලෙස පෙනෙන සමයයි

හිතුමතේ අහසට වන්

හිතුවක්කාර වළාකුළු 

නොකල් වැසි වස්වන සමයයි

අහස වසිනායුරු දැක

හදවතේ අකුණු පුපුරන 

ඒ අකුණු සමයයි

නාඳුනන ඇස් දහසක් මැද

හඳුනන නාඳුනන ඇස් මඟහැරෙන

නාඳුනන සමයයි...

නොවරදින දුම්රිය 

බස්රථ 

හිතාමතම වරදින සමයයි..

මේ ගෙවෙන්නේ

හිස් කඩදාසි පිටු පුරා

වකාරෙට කවි ලියවෙනා

ඒ අරුම සමයයි...

හිස්

අහස හිස් වෙච්ච දවසක

පත් සිඳුන හිස් හිසැති තුරක් යට

හිස්කම ගැන කවි දාහක් කියා දෙන්නට

හිස් අතින් හමුවෙමු ද....

කිසිවක්ම නොපවතින 

කිසිවකුත් නොමැති

හිස් ම හිස් තැනකින්

කවි උපදින්නෙ කොහොමද...

කිසිවක්ම නොමැති තැනකින්

වැසි වස්වන්න පුලුවන්ද

ඇහුවොතින් අහසටත්

තියේවිද උත්තර...

ඉර හඳ වුණත් පොළවට

නොපෙන්න වසාලිය නොහැකි බව

නිහඬවම කියා ඇත අහස 

හැම කුරුල්ලෙක්ටම ...

ඇස් උණත් කාලෙකින් මුණගැහුණාම

හිස් තැනකට ඉඩක් කොහෙවත් තියනවාද

ඔබ නොඇසිය යුතුම පැනයයි එය....

වැසි වස්සනා වළාකුළකට

වැහිබරින් මිදී නිදහස්වනවා ඇරෙන්නට

ඉතිරිකර යන්නට යමක් නොමැති බව

වටහාගත හැකි වේවි

හිස් අතින් ආවොත් ඔබ...