කොවුලෙක් සහ රැයක්

නිදිනොමැති රැයක් නම්

උරුම විය යුතුයි කොවුලෙකුට.....

තත් බිඳුනු ගිටාරයක් තමයි ආකාස ගංගාව

තරුවකින් සුසර කර ගත හැකියි

ආතමයේ ගීතිකාව...

මාස්ටර්ගේ ගීතයක

දියවී යනකොට සාංකාව

සඳ වුණත් හොරෙන් හොරෙන් බලන්නේ නැහැ

ඇස් වසාගෙන ඉන්නවා මිස

වළාකුළු වැටගාව...

කුමුදු පෙති සඳ මීවිත උරා බොනවා

කණමැදිරිනුත් දුමක් අදිනවා හීනියට

උන්ගෙ එළි ඇවිලෙන්නෙ එතකොටයි

දහවලේ නිදියන ස්වර බොහොමයක් අවදිවෙනවා

රාත්‍රිය සාදයක් ඇත්තට...

තමතමන් ගේ ජීවිත කතන්දර 

අඳුරට කෑගසා කියන එක ගැන

දොස් පවරමුද රැහැයියන්ට

ඒත් අඳුර අඳුරම මිස

පළාතක නෑ කවුරුත් පෙනෙන්නට

රැහැයියනුත් වැරදිද එක අතකට...

ගී ගයන කොවුලෙක්ට නම්

හිතන්න ගොඩක් දේ තියනවා අන්න එතැන...

හෝම්ස්මය දෑසක්

මුදු මොලොක් උරහිස මත

නාඳුනන කෙටි කෙස්ගසක්.....

රෝසපැහැ ගවොමේ කුඩා මල් පෙත්තක 

ඉහිරුණු කෝපි බින්දුවක්...

ලා රක්ත දෙතොලේ යන්තමින් තැවරුණ

මිලින වී ගිය සිනහවක්...

තරු එළිය සැගවුණු මීන දෑසක

නුහුරු බැල්මක්.....

හදුනගමි සළකුණු

නො අසමි ඔබෙන්...

කවුරුන්ද ඔබ මට?

යාළුවෙක්....

යාළුවෙක්?

හඳුනමි එහෙත් නොකියමි

නොදැක්කා සේ ඉඳිමි

ඒතරම් කුඩා දේ පෙනෙනා

හෝම්ස්මය දෑස් යුගලක

උරුමකරුවෙකු වීම පිළිබඳ 

මටම දොස් පවරගමි..

Image - Sherlock 

මට නොතේරෙන කවි කම්....

විදාහල දිග මුහුලස

හිතූ අත පාවෙන ලෙස

වදනකින් දියබිඳු ඉස

නිවාලන්නෙද සරතැස

ගිණියම් වචන උනනා

පන්හිඳෙන් කඳුලු හැලුණා

හිම සිහිලසින් මිදෙනා

හැඩ අකුරටත් රිදුණා

තත් එකින් එක බිඳගෙන

නැගන වීණා නද මෙන

දුක්බරම තනු මූමුණන

කවියකි හිතේ පැටලුණ

රිදුම් දෙන අත් මුදා ගෙන

කමලාසනෙන් බැස එන

එරිදුම් කව ට පබඳන

සරසවියටත් වෙහෙසය

බැරෑරුම් අකුරු සළුපිලි

නොපෑහෙන වචන පැටලිලි

නොතේරෙයි මට නුඹෙ කවි

නොතේරෙන එකත් කවියකි..

මල් පිපී අැත

නාලිනී...

ඇවිදින් ගියා වුණත් වසන්තය 

මල් පිපෙනවා තවමත් මෙතන ...

මොන ඉඩෝරෙකට වත්

නොහිඳෙන්න

පරිස්සම් කරගත්ත වතුර පොද

දිය පිරුණු උල්පතක් වී

නිවනවා පිපාසය..

බෙදා ගත් සුසුමකින්

හදවතේ ලිහුණු කවි පේලි

තැනින් තැන ඔහේ විසිකළ බව

පමණි මතකය..

"එන්න 

මල් පිපී තිබේදැයි 

බලන්න"

ලියා එවූ ලියමන

මුසුවීගියාද 

සුළඟට ..

නාලිනී 

අද හෙටම එන බවට

පණිවිඩයක් නාවට

නොයෙක  හැඩරුව

මල් පිපෙනවා 

තාමත් මෙතන..

වැස්ස

දහසක් වැහිබිදු ඒවා

නැහැව්වත් මුළු දෙරණ

පුංචි හබරලා පතකටත්

බින්දුවක්  දෙකක්

ඉතිරිකර තබනවාමයි

මහ වැස්ස..

පොරි අහුර

ඈ අතින් අතහැරී

විල් තලය වැළඳගත්

පොරි අහුර

හද දියත කළඹවා

නිහඬ විල සසළකර

රැලිලමින් නිසල වේ

වරින් වර.

අඩ හඳක් තනි තරුවක්......

වළාකුළු ෆර්දාවට

වැසීයනකොට සඳ මූණ

පෙරී එන පුංචි කිරණක්

හොඳටෝම ඇති

දිය හිඳෙන විලකට...

අඳුරු අහුමුලු හොයන

නිල්පාට පුංචි තරුකැට

කොහොම නම් මඟ කියන්නද

ආලෝකවර්ෂ ගාණක්

ඈත මිනිසෙකුට.. 

ලා රක්ත දළු පෙන්නන

හීන්දෑරි හෙනා වැලකට

සුදු පාට මල් පුබුදුවන්නට

මොකටද අවසර...

ගිනියම් කොළඹ නගරේ

ගිනි දහවලේ

පායා එන අඩ හඳකට

තනි තරුවක් ඉතිං

දුරයි ද කොච්චර..

ඉන් පසුව....

ඉන් පසුව

පුරුදු ලෙසටම

බොහෝ සෘතු ගතවනු ඇත.. 

නුග ගස්ද කොළ හලා

යලිත් දලු දමනු ඇත. 

අතු ඉති වසා දම් පාට

රොබරෝසි ආයෙමත්

පිපෙනු ඇත... 

පුරුදු ලෙසටම

රල නඟන මේ සයුර

වෙරළ මත රහස් මුමුණනු ඇත

කොයියම්ම හෝ දවසක

ඔබ මෙතන වුන් බව කියවෙන

අඩි සළකුණක් දෙකක් ගැන ගැන

මම මෙතැන... 

මෙතැනමම හිඳිනු ඇත.... 

වෙරෝනිකා

මෙහෙම පිස්සු හැදෙනවට

මම කැමතියි වෙරෝනිකා...

එතකොට ඔයාට පුළුවන් 

හඳ පායපු මහ රැයක

එළිවෙනකන්ම

පියානෝව වාදනය කරන්න..

මටත් පුලුවන්

මගෙන් මඟ ඇරුණ පින්සල

ආයෙමත් අතට අරගෙන

ඔයාව සිත්තමට නඟන්න..

අපිට පුලුවන්

මොකවත් නොදන්න

පොඩි උන් දෙන්නෙක් වගේ 

මහ හයියෙන් හිනාවෙවී

යුබ්යානාවෙ වීදි දිගේ

ඔහේ ඇවිදගෙන යන්න...

මේ හැම දේකින්ම 

හැම දේකින්ම මිදිලා

අර කන්ද මුදුනට වෙලා

ඉරපායන දිහා බලන්

තව වයින් බෝතල් දෙකතුනක් 

හිස්කරන්න..

හැම ඉර උදාවක් එක්කම

ජීවිතේ තවත් දවසක් ගැන

අලුතෙන් දකින්න හීනයක්

ඉතුරුකර ගන්න..

මම දන්නව වෙරෝනිකා

අපිට පුලුවන් එහෙම ඉන්න..

ඔයාට ආයෙමත්

හිතෙන එකක් නෑ මැරෙන්න....

මීට 

එදුවා...

වෙරෝනිකා මැරෙන්න තීරණේකරයි නවකතාව අැසුරෙන්

දූවිලි

උදා හිරුරැස් සමග

පායනා කාලයේ

නිදහසේ සැරිසැරුව

දුහුවිල්ල

වස්සාන සමයෙදි

අහස් ගඟුලෙන් වට

වැහි බින්දු

වැළඳගෙන..

නියමකරගත් අහඹුවක්....

මෙතෙක් අප ආ මාවතේ

ඉදිරි මීටර සියය තුළ

හමුවන වැළමිට වංගුවෙන්

හැරී වෙන්වීමට නියමිතය නුඹ.

ඉන්පසුව මට උරුම

නගරබද මාවතේ

ඇවිදයාමට සිදුවනු ඇත මට.

නොයෙක ගම් දනව්

වන උයන් කෙත් වතු

ගංගා ඇළ දොළ 

පසුකරනු ඇත මම.

ඉක්බිති

බොහෝ දුර ඇවිද

විඩාවෙන් විඩාපත් වූ මොහොතක

එක්තරා නම නොදන්නා වීදියක

නැතිනම් අවන්හලක දුම්රියපළක

මහා සෙනඟක් මධ්‍යයේ 

අහම්බෙන් හමුවීමට නියමිතය

යළි වරක්

අප දෙදෙන

දිය මත රුව

මගියෙක් ය

මෙගොඩින් දියට වන්

ඔරුව පිට.  

දකියි ඔහු

ගඟ දියේ

හබල් පහරට

කැබලි කැබලිව

බිඳී විසිරෙන

තමන් රුව

සිහින් සිනහවක්

මතුව ඒ

මුව අග.

කතරක වෙහෙස....

වෙරළකට නම් බොහෝ අය

ඇවිත් යන එක ඇත්තය

ඒත් ඒ මුහුද හින්දය... 

සිනිඳු පා පහසකට

කතරක් වුණත් කැමතිය

කවුරුත් කලේ කවදත්

එතන මඟඇරපු එකමය.... 

පරිස්සම් කරගත්

අර ක්ෂේම භූමියකට

කුරුල්ලෙක් වත් නොඑන එක දුකය.... 

රාත්‍රිය නම් මෙතන

සිහිලැල්ය

දවාලේ මිරිඟුවෙන්

නොකැලැල්ය.. 

මද්දහන ගිණියමෙන්

ගිණියම් ය... 

විස වුණත් කටුක කටු

හිතහැදෙන 

මලක් හරි පූදින්න

ලඟ උන්නෙ අර

පතොක් සොහොයුරන් විතරය... 

මිනිස් පුළුටක් නොඑන

ක්ෂේම භූමියක

දිය කඩිති 

පොඩි පඳුරු කීපයක්

ඇහැක් වාගේ බලාගෙන

ගිනිගහන දවාලේ

ගිනි අව්ව 

තනියම විඳදරාගෙන

කතරක් වෙන එක

ඇත්තටම වෙහෙසය....