වැහිදාක අවන්හල් දොර අසල...

මන්දාරමේ අහස අඳුරුව

වැසි වැටෙයි නොනැවතී පුරවරයට

ගොඩනැගිලි පිස හමන සුළඟේ

හීන් වැහි තුඩු අනියි පපුවට...

දිගැරි කළු කුඩයෙ හෙවණ යට

වීදි දිග ගලා එන මඩ වතුර පැන

චිරිස් ගා දිය ඉහෙන තැන් ද මග හැර

හනි හනික ඇවිද යමි නිවස වෙත..

පසුකරන කල අවන්හල් දොර

නෙත් හැරිණ පුරුදු ලෙස ඒ දෙස

බීර වීදුරුවක් සමග තනි වුණ

දුටුමි කවුළුවෙන් මිනිසෙක් ඇතුළත..

අඩක් හිස් වුණු බඳුන හැර

යම් පොතක් විය ඔහුගෙ අත

ඝන රාමු උපැස් යුවළ සකසමින්

දුටිමි මා ඔහු සැරිසරන පිටු අතර..

වරින් වර කවුළුවෙන් බැලී ඒ මිනිසා

පිටත ඇදහැලෙන වරුසාව දෙස

සිහින් දිලිසුමක් වීය ඔහුගේ

කල්පනා භරිත නෙතු මත..

සුළගක් හැමීය එවිට වේගෙන්

පවසමින් රුදුරු වන බව මහ වැස්ස..

මා තුළම වුන් මම

වාඩි වූ පසු ඔහු පසෙක අසුනක

පය තැබිමි සමඟින් අනෙක් මම

යන ලෙසින් නිවෙස වෙත

සීත හී තුඩුව ඇද හැලෙන

වැහි බිඳු අතර...