Grave of the fireflies (1988)

රාත්‍රියෙ කලුවර පැතිරෙනකොට, හඳ තරු පවා වළාකුළු වල ගිලිලා යද්දි. පොළව එළිය වෙන්නෙ පුංචි කණාමැදිරින්ගෙන්. අවට තියන මහ ගණ අඳුර සම්පූර්ණයෙන්ම පළවාහරින්න බැරි වුණත් තමන්ගෙ කුඩා එළි බිංදුවෙන් උන් පුංචි ඉඩකඩක් හරි එළිය කරනව. ඒත් කණාමැදිරින්ගෙ ජීවිත කාලෙ හරිම කෙටියි. ඇයි උන් ඒතරම් ඉක්මනට මැරෙන්නෙ?

දෙවන ලෝක යුද්ධයෙදි ජපන් හමුදාව ඇමරිකාවෙ පර්ල් වරායට බෝම්බ හෙළීමෙන් පස්සෙ, ඇමරිකාවත් ජපානයත් අතරෙ බොහොම දරුණු සටනක් ඇවිලුණා. ඇමරිකාව ජපානයට නොනවත්වා පහර දුන්න. නේපාම් බෝම්බ වලින් ඇමරිකාව ජපානයට ප්‍රහාර එල්ල කළේ මේ යුද්ධයෙ දි. මේ නේපාම් බෝම්බයෙන් වෙන්නෙ බෝම්බය වැටෙන ප්‍රදේශය අවට මහ දරුණු ගින්නක් අවුලුවාලන එක. ජපානයේ සාමාන්‍යයෙන් නිවාස ඉදිකරන්නෙ කඩදාසි සහ ලී වලින්. ඉතින් වෙන්න පුලුවන් විනාසයේ බරපතළ කම අමුතුවෙන් කියන්න අවශ්‍ය නෑ. (වර්ෂ 1944 -1945 කාලය ඇතුලත ඇමරිකාව, ජපානයට හෙලූ බෝම්බ ප්‍රමාණය ටොන් 157 000 ක් වෙන බවත් එයින් මිය ගිය මිනිසුන් ප්‍රමාණය 333000 ක් පමණ වෙන බවත් තමා සඳහන් වෙන්නෙ!) ඉතින් මේ යුද්ධයෙන්, පිරිමි ළමයෙක් වුණු සයිටෝ ගෙත් එයාගෙ අවුරුදු පහක් වයස පුංචි සහෝදරිය සෙත්සුකෝ ගෙත් දෙමාපියන් අහිමි වෙනව. සයිටෝ තමන්ගෙ පුංචි සහෝදරිය ව රැකබලා ගන්න දරන උත්සහය තමා අපි චිත්‍රපටය පුරා දකින්නෙ.

ජපන් සජීවීකරණ සිනමාපට නරඹා පුරුදු කෙනෙක් නම් ඒ සිනමා නිර්මාණ වල තියෙන විචිත්‍රත්වය හොඳාකාරවම දන්නව. යථාර්ථයේ පවතින රූපය සමීප වෙන්න උත්සහ කරනවා වෙනුවට ඊට වඩා සරල ෆැන්ටසිමය තැනක ඉඳන් ඔවුන් මානව හැඟීම් නිරූපණය කරන ආකාරය ඉතාම සුන්දරයි.ඒ කොහොම වුණත් මේ කතාව නම් බොහොම දුක් බර, ඇස් වලට ඇඟිල්ලෙන් අනින්න සමත්වෙන විදිහේ එකක්. යුද්ධය මිනිස්සුන්ව කොයි තරම් අසරණ කරනවද , කොයිතරම් අනුකම්පා විරහිත තැනකර ඇද දමනවද කියන කාරණාව හැඩ තල රේඛා මැද්දෙන් මේ නිර්මාණකරුවන් පෙන්වා දෙනව. සුප්‍රසිද්ධ සිනමා විචාරකයෙක් වුණ Rodger Ebert මේ චිත්‍රපටය එදාමෙදාතුර යුද්ධය ගැන නිර්මාණය කෙරුණ හොඳම චිත්‍රපටයක් විදිහට හඳුන්වා දෙනව, ඒ වගේම තමන්ගෙ Great movies ලයිස්තුවටත් මේ සිනමාපටය ඇතුළත් කරනව. මම සාමාන්‍යයෙන් සජීවීකරණ චිත්‍රපට වැඩිපුර බලන්නෙ නැති වුණත් මේක නම් හදවතට වැදුණ නිර්මාණයක් බවට කියන්න ඕන. බලන ඕනෑම කෙනෙකුට අමතක නොවෙන තරමේ කම්පනයක් ඇතිකරවන චිත්‍රපටයක් විදිහට Grave of fireflies හඳුන්වා දෙන්න පුලුවන්.