මතක සළුපිලි එකින් එක ලිහා දැමෙන සංකාබර වූ හැන්දෑ වරුවක දී ය.

හැන්දෑවේ හිරු මියැදෙන අඳුරු නිමේශෙක 

ගංගාවේ රළ ඉවුරක ගිමන් හරිනකොට

සංසාරේ හීන අහුරු ලිහී ගොසින් හිත

සංකාවේ රතු දළු පොඩි එතේවි බඳවට

උයනක සමුදුරු වෙරළක ළවැලි තලාවක

අවන්හලක බස්රථයක පිටුපස අසුනක

බොඳවුණු රූ සිතුවම් පට පෙළින් පෙළට ඇඳ

මතක කිමද තවමත් දැවටෙනුයේ හදවත

මීවිත මධු මායාවෙන් පැමිණ බොහෝදුර

සීතල බිඳුවක් එබේවි ජනේලයෙන් ගෙට

අතීතයේ කටු පඳුරේ සුසුම් කැකුළු සිඳ

ජීවිතයේ රෝස කුසුම පිපී එයිද හෙට

දවස පුරා ඇවිදිනකොට මග මරුවැල් මැද

පවස නිවන සුව ගෙනේද මිරිඟු වතුර පොද

පහන් තරුව හැන්දෑ අහසට එන මොහොතට

නිල් දෑසක එළි දිලේවි ඝන කළුවර බිඳ

වන්දනාව තවත් දුරයි යා යුතු හෙමිහිට

දෙපා රිදුම් දෙයි දිවියේ මහ ගිරිදඹ නැග

විඩා දැනෙන ළය මොහොතක් නිවා දමන්නට

ඔබේ එකම සිනා පොදක් අරගෙන එනවද..