රැළි නැඟෙන වැව් දිය මත්තෙන් හඳ එළිය වැටිල කැබලි කැබලි බිඳී යමින් යළිත් හැදෙමින් තිබුණ. වැව් දිය රත්තරන් පාට හඳ හෙවණැල්ලත් එක්ක සෙල්ලම් කරමින් ඉන්නවද? නැත්නම් හඳ එක ස්වරූපයකට අහසෙම ඉන්න කියල තවත් ස්වරූපයකින් ඇවිත් වැව් දියට පැන්නද? එහෙනම් අමාවක දවසට හඳ නෑවිත් හිටියම වැවට කොහොම දැනෙනව ද ඒක..ඒව අහසත් හඳත් දියරැළිත් පමණක් දන්න කතන්දර. හාත්පස ගිලිලා තිබ්බෙ මහාම නිස්සද්දතාවෙක. ගස් වැල් පවා බිඳකින් නොහෙල්ලුණු පුදුම නිස්සද්දකමක් ඒක. ඒත් ඒ නිහඬතාවය ඔහු හදිස්සියෙම බිඳ දැම්ම..
"මට සමාවෙන්න"
ඔහු කතා කළේ බිඳුණු ස්වරයකින් බව ඇයට වටහාගන්න අමාරු වුණේ නෑ.
"ඒ මොකද?"
"දන්නෙ නෑ... මට මහ අමුත්තක් දැනෙනව"
"ඒක වචනෙන් කියන්න අමාරු එකක් ද?"
"ඔව්.... මනුස්සයෙකුට දරාගෙන ඉන්න අමාරුම දේ තමා වරදකාරී බව කියන්නෙ.. කොච්චර කිව්වත් කියල ඉවර කරන්න පුලුවන් දෙයක් නොවෙයි ඒක"
ඇය තමන්ගෙ හිස ඔහුගෙ දිහාවට බරකරගත්ත. ඒ ඇසකින් ගලාගිය කඳුලක් ඔහුගෙ සීතල උරහිසේ තෙත පැල්ලමක් හැදුව.
"කඳුළු ?"
"ඔව්... කඳුළු"
"ඒ මොකද.. ?"
"හ්ම්ම්... කඳුළක් කියන්නෙ මහ විසාල හැඟීමකට. එක කඳුළු බින්දුවක් සාගරක තරම් ගැඹුරක් තියෙන්න පුලුවන්. සාගරෙත් ඒවගේ. නොයෙක් ගංගාවන් වලින් ගලාගෙන ආව මහ වතුර කඳකින් සාගරේ හැදෙන්නෙ. ඒත් සාගරේට වැටුණට පස්සෙ මේ තියෙන්නෙ අර ගඟේ වතුර.. මේ තියෙන්නෙ අනිත් ගඟේ වතුර කියල වෙන් කරන්න බෑ. කඳුළකුත් ඒ වගෙයි. ඒක වැටුණට පස්සෙ ඒක මතුවෙන්නෙ මෙන්න මෙතනින්.. ඒකෙ ඇතුළෙ හැංගිලා තියන හැඟීම් මෙන්න මේවයි කියල තෝරල බේරල ගන්න බෑ. .. සමහර වෙලාවට කාටවත් තේරුම් කරල දෙන්නත් බෑ"
"දිග දේශනාවක් නෙ"
"ඔව්.. ඒත් එකම එක දෙයක් විතරයි මට ඕන"
"මොකක් ද?"
"ඒ ඇයි කියල කවදාවත් අහන්න එපා... එච්චරයි."
No comments:
Post a Comment