හිමෙන් වැසෙනා සවසක වන පෙතක අබියස...

කාගෙදැයි මේ සොඳුරු  වනපෙත,

දනිමි මම, එය කාට උරුම ද,

එහෙත් ඔහු මා දකිනුයේ නැත,

තිබෙනමුත් ඔහු නිවස මේ ගම...

නරඹමින් සිටිනා කල මෙතැන මා,

හිමෙන් වැසෙනා ඔහුගෙ වනපෙත...

නිවසකුත් ළඟ නොමැති මොහොතක

නතර වී ඇයි ගමන මෙලෙසින්?

සිතනු ඇත දැන් මගෙ කුඩා අසු..

මිදුණු විල හා තුරු ගොමුව අස,

ගෙවෙයි අඳුරුම සවස වසරේ....

කුමන වරදක් සිදුවුණේ දැයි 

අසන්නේ දැන් කුඩා අසු මා

සොළවමින් ඌ ගෙළෙහි සීනුව...

හිම පියලි මුසු මඳ සුළං සර

පමණි ඇත්තේ වෙනත් හඬකට..

සුන්දරයි මේ අඳුරු වනපෙත

ඒ ලෙසින් බොහොමත්ම ගැඹුරුයි...

එහෙත් සුරකින බවට නිති මා

පොරොන්දුව සිටිනා යමක් වෙයි ..

ගමන අවසන නිදන්නට පෙර, 

තවත් යා යුතු දුර බොහෝමයි...

ගමන අවසන නිදන්නට පෙර, 

තවත් යා යුතු දුර බොහෝමයි...

Robert Frost ගේ Stopping by the Woods on a Snowy Evening පැදිය ඇසුරෙන්