ඇද වැටුණු පොඩිඑකා..

විඩාබර දවසක

හොඳින් හිරු පැයු හවසක

ගියෙමි මා විසූ ගම් දනව්වේ 

තිබූ ක්‍රීඩා පිටිය වෙත

සැඳෑ සක්මන පිණිස..

නොයෙක් මිනිසුන්ද ගැහැණුන්

වීය තැන තැන පුරුදු ලෙස

සෙල්ලමෙහි ගැලී උන්හ තරුණන්

හඬ නගා සිනහ සලමින

සරුංගලයක් අතට ගෙන

යැවීය කෙනෙක් අහසට..

වාඩි වී පිටිය කෙළවර

විසල් මැයි මාර සෙවණක

සුළං සුව විඳිනා කලට

හසුවුනි යමක් 

සැණෙන් මා නෙතට..

කුඩාවුන් පිරිසකි ඒ

එක පෙළට සිටගෙන

නොසන්සුන් දෑස් යොමවා

දුවන ලෙස මීටර් සියය..

අණ ලැබුණි විගසින්

දුවන්නට විය පොඩිඋන්

රැගෙන වීරිය දෙපයට

වේගෙන් එකිනෙකා පරයන..

පොඩි එකෙකු විය අවසන

වගක් නැත ඔහුට තරඟය ගැන

උඩ අහස හාත්පස ගහකොළ දෙස බලමින

දිවීය ඔහු ගසකින් කඩා හැලෙනා

තුරුපතක් සේ හෙමිහිට..

දුවයි වේගෙන් මිතුරුකැළ තරඟෙට

කිසි තරඟයක් නැතිසේය ඔහු හට

දිවයමින් සිටිනතර ඉබි ගමන් සිහිකොට 

පාපැටලි ඇද වැටුණි ඔහු පොළවට..

සිනාසුණි එවිට මහ හඬින්

ඔහු දෙස බලා සිටි මිනිසුන්

නැගී සිටියා යළි පොඩිඑකා

දෙතොල් සීරී ගලනා

ලේ බිංදු පිසලමින්

දිවුම යළි අරඹමින්..

දනෝදහසක් මහ සෙනඟ

මුවගින් සරදම් සිනා නැඟින

නොබලාම ඔවුන් දෙස

පොඩි එකා පෙරටම ඇදිණ

තරඟයක් නොදන්නා 

හෙමින් ගමනේ දුවනා

ඒ පොඩි එකා දැක

මගෙ කොපුල් තලයෙන්

කඳුලු බිඳුවක් හැළින.