මහල් නිවාසවල ජීවිතය ඇතුළෙ තියනව වෙනම හැදුණු පොඩි උපසංස්කෘතියක්. කිසිදාක මහල් නිවාස වාසියෙක් නොවුණත් ඒ ගැන අත්දැකීම් කීපයක් මටත් තියනව. ඔක්කොම එක ගොඩනැගිල්ලක බිත්ති සමූහයකින් වෙන්වුණු අසල්වාසින් අතරෙ තියෙනව යම් සාමුහික බවක්. මේ ගෙදරින් එළියට බහිනකොටම තියෙන්නෙ තවත් ගෙදරක්, එක ගෙදරක පොළව තවත් ගෙදරක වහලක්. එකම පඩිපේළි නැගගෙන බැහැගෙන හැමෝම තමන්ගෙ ගෙවල්වලට යන්නෙ. විශේෂයෙන් තරුණ කොල්ලො කණ්ඩායම් ගැහෙනව ඔහොම තැන්වල. උන් කල්ලි ගැහෙන තැන්වල තියෙන්නෙ විනෝද සාගරයක්. සුරත් ද මැල් ගේ 'තී හා තා" නවකතාවට පසුබිම් වෙන්නෙ මේ ආකාරයෙ සමාජ පරිසරයක්. හරියටම කියනව නම් මොරටුවේ සොයිසාපුර මහල් නිවාස සංකීර්ණය සහ ඒ අවට පරිසරය මුල් කරගෙනයි මේ කතාව ගොඩනැගෙන්නෙ.
ඉන්දියානු කලාපය ඇතුලෙ මලයාලම් සිනමාව මේ තරම් කැපී පෙනෙන්නත් ආකර්ෂණයක් දිනාගන්නත් එක් හේතුවක් වෙන්නෙ මේ චිත්‍රපට වලින් පෙන්වා දෙන්නෙ එදිනෙදා සාමාන්‍ය මනුස්සයාට දැනෙන කරුණු කාරණා ගැන වීම නිසා. බොහෝ වෙලාවට පවුල සහ ඒ ඇතුලෙ තියන මා පිය දූදරු සම්බන්ධතා ගැනයි මේ චිත්‍රපටවලට වස්තුවිෂය වෙන්නෙ. දෙමව්පියෝ දරුවෝ කියන්නෙ ඕනෑම කෙනෙකුට හදවතට දැනෙන්න කතා කරන්න පුලුවන් මාතෘකාවක්. කෙනෙකුගේ ජීවිතයට වැඩිම බලපෑමක් කරන්න පුලුවන් සාධකයක් තමා තමන්ගෙ පවුල කියන්නෙ. මලයාලම් සිනමාකාරයින් අල්ලගන්නෙ අන්න එතනින්. 2021 අවුරුද්දේ අතිශ්‍ය ජනප්‍රසාදයක් දිනාගත්තු Home චිත්‍රපටයෙත් පිටුපස තියන කාරණාව මෙන්න මේකයි.
අවුරුද්දක් අවසානෙ නත්තල උදාවෙමින් තිබුණු එක හැන්දෑවක පුංචි වෙරෝනිකාට එයාගෙ අම්ම පෙන්නා දුන්න ඈත අහස පායා එමින් තිබුණ නත්තල් තරුව. එයා හරි පුදුමෙන් ඒ දිහා බැලුවෙ ජීවිතේට දුටුව අරුම පුදුම දෙයක් වගේ. ඇත්තට ඒ තරුව පිහිටා තිබුණෙ පෘථිවියට කොයිතරම් ඈතින් ද. ඒ ආලෝකවර්ෂ ගණනාවක දුරක්. හිතාගන්නවත් බැරි පරතරයක්. නමුත් හැම අවුරුද්දේම ඒ තරුව පායා එන කොට නත්තල උදාවෙන්න කිට්ටු බව මිනිස්සු දැනගන්නව. මේ තරම් දුරකින් පිහිටන ග්‍රහවස්තු දෙකක් අතර එකකින් අනෙකට වෙන බලපෑම කොයිතරම් අපූරු ද. විශ්වය කියන මේ අසීමිත අවකාශය ඇතුලෙ පැවැත්ම සිද්දවෙන්න එහෙම. ඕනෑම වස්තුවක් තමන් එක්කමත් තමන් නොවෙන අනෙකා එක්කත් ඇතිවෙන සම්බන්ධකම් අතර. ඒ කාරණේ තේරුම්ගන්න අපිට මේ වායුගෝලෙන් එපිටට යන්න ඕනත් නැහැ.
Ordinarily, I go to the woods alone..
මේ ලෝකෙ වැඩියෙන්ම බොරු කියන අය කොටස් දෙකක් ඉන්නව. එකක් දේශපාලකයො. එයාල බොරු කියන්නෙ ඇත්ත වසන් කරන අරමුණෙන්. මොකද මේ දේශපාලකයන් ගැන ඇත්ත මිනිස්සු දැනගත්තොත් කවදාවත් බලයෙ ඉන්න එයාලට හැකියාවක් ලැබෙන්නෙ නැති නිසා. දෙවනි කණ්ඩායම කලාකරුවො. ඒ අය බොරු කියන්නෙ ඇත්ත පෙන්වන්න. කවදාකවත් මෙලොව නොතිබුණු නිර්මාණාත්මක ප්‍රබන්ධයක් ගොඩනැගීම මගින් ඒ අය කරන්නෙ ජීවිතය ගැන ඇත්ත කාරණාවක් ඒ හරහා මතුකිරීම. ව්‍යාජත්වයක, මායාවක සමහර විට ෆැන්ටසියක සළුපිලි පැළඳගෙන ආවත් ප්‍රබන්ධය ඇතුලෙ තියෙන්නෙ බොරුවක් නොවෙයි. යම් ඇත්තක්. සමහර විට මේ ඇත්ත දරාගන්න බැරිතරම් කටුක යමක් වෙන්න පුලුවන්. නමුත් අපිට සිද්දවෙනව ප්‍රබන්ධය දිහා සමීපව බලන්න. යම් චරිතයක් අපි අරගම්මු. ඔහු ගැන ඇත්ත දැනගන්න නම් අපිට සිද්දවෙනව ඔහු ගේ ඇස් දෙක දිහා, මූණෙන් ප්‍රකාශ වෙන භාවයන් දිහා උවමනාවෙන් බලන්න. ඔහුගෙ ජීවිත අත්දැකීමකට සමපාත වෙන්න. සමීප රූපයක් එහෙම නැත්නම් closeup එකක් අවශ්‍ය වෙන්නෙ අන්න එතකොට.
කලාව කියන්නෙ මොකක්ද කියල හඳුන්වන්න සම්මත නිර්වචනයක් නැතිවුණත් පොදුවේ ගත්තම එයින් සිදුවෙන්නෙ ලෝකයෙ නැත්නම් මිනිස් ජීවිතයෙ තියෙන යථාර්ථයන් වඩා නිර්මාශීලී ආකාරයකින් ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමක් බවට අපිට හඳුනාගන්න පුලුවන්. වර්ණ, හැඩතල, ශබ්දය, අංගචලනය, භෂාව කලාව ඇතුලේ ප්‍රකාශණ මාධ්‍ය විදිහට භාවිත වෙනව. දෘෂ්‍ය කලාවන් මේ අතරෙ සෑහෙන දීර්ඝ ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියනව. දැනට මතුකරනගෙන තියෙන සාධක අනුව මේ මුල් පැවත එන්නේ වසර ලක්ෂ තුනකට පමණ එහා ඉදන්. ආදී මානවයින් ගුහාගතව වාසය කල යුගයේ පටන්. අත්ල සටහන්, අවට පරිසරයේ දකින්ට ලැබුණු සතුන් ඉතාම සරලව ගුහා බිත්ති මත සටහන් කරන්න පටන් ගැනීමෙන් මෙය ආරම්භවී තිබුණෙ. සමහරවිට ඊට කලින් පටන්ම ආදි මානවයින් පොළව මත රූ සටහන් අඳින්න ඇති. ඒවායින් අර්ථවත් යමක් කිවහැකි බව වටහාගන්න ඇති. නමුත් ඒ බව ඔප්පු කරගන්න සාධක කිසිවක් නැහැ. කොහොමින් හරි මේ විදිහට ශිෂ්ටාචාරයේ පැවත ආව දෘෂ්‍ය කලාවන් නූතන යුගයට කලින් හඳුනා ගැනෙන්නේ හුදු සැරසිලි ශිල්පයක් හැටියට පමණයි. නමුත් ක්‍රමයෙන් විද්‍යා සහ දර්ශණයන්ගෙ දියුණුවත් සමග කලාව නම් ආත්ම ප්‍රකාශනයක තත්ත්වයට දියුණු වුණා. මිනිස් හැඟීම් සහ මනුෂ්‍ය පැවැත්ම ඉතා සියුම්ව වර්ණ රේඛා අතරට පැමිණෙන්න පටන්ගත්තා.
