මේක කතන්දර ලෝකයක්!

කතන්දර, කතන්දර...ඒව තියනව හැමතැනම.. පාරෙ යනකොට..බිම වැටිලා..විවිධාකාර ස්වරූප වලින් ඒව තියනව...මං පුංචි කාලෙ බත් කන්න හරි හොරයි..අම්ම බත් ගුලි හදල කවන්න හදනව ඒත් මං කට අරින්නෙ බොහොම පොඩ්ඩයි..ඉතිං අම්ම මට කතන්දරයක් කියනව...බත්ගුලි කර කර බොහොම රහට අම්ම ඒක කියනව...ඉතින් ඒ කතන්දරේ අහන් ඉන්න මගෙ කට ඇරෙනව..ඒ අතරෙ අම්ම මට බත් කවනව....ඉස්කෝලෙ යද්දත් ඉගෙන ගත්ත කප්පරකට කතන්දර...අපි ඒව ප්‍රශ්ණ පත්තර වල ලිව්ව..ඒවට ලකුණුත් හම්බවුණා...ඉතිහාස පොත් පෙරලල අපි කියෙව්ව..ඒවත් වැඩි හරියක් කතන්දර ...ඊට පස්සෙ ආගම...ඒකත් නරකම නෑ.....ඒත් ඒ හැම දෙයක්ම කතන්දර...කෝච්චික් එනකම් ස්ටේෂන් එකේ බලා ඉද්දි නැත්තම් බස් එකක යද්දි..නැත්තම් පාරක තොටක ඕනම තැනක..ආදරේ කරන අය කතා වෙන හැටි මට ඇහිල තියනව අනුන් ගෙ කතා අහන් ඉන්න එක නම් ඒතරම් හොඳ වැඩක් නෙමේ තමා..ඒත් ඒ වගෙ අපූරු කතන්දර අහන්න පුරුදු කරපු කණකට ඒව ඇහෙද්දි වලක්වාගන්නෙ කොහොමද කියන්න..?

මේ ලෝකෙ කතන්දර වලින් වැහිල...කතන්දර කඳු කඳු වගේ තැන් තැන් වල ගොඩ ගැහිලා..මාත් හිටියෙ ඒ වගේ කන්දක් මුදුනක...ඒත් හිටි ගමන් කතන්දර කන්ද හෙල්ලිලා ගිහින් නාය යන්න පටන්ගත්ත..මාව කතන්දර ගොඩක රූටල රූටල පහලට වැටුණ..ටිකෙන් ටික කතන්දර ගොඩේ එරිල මාව ගිලෙන්න පටන්ගත්ත...මං බෙල්ල ලඟටම එරිල ඉද්දි කතන්දරයක් අල්ලගන්න මට පුලුවන් වුණා...මේක කැඩෙන්න බිඳෙන්න තියන ඉඩකඩ අඩුයි ...ඒත් කවදාවත් ම එහෙම නොවෙයි කියන්න බෑ නෙ...(මොකද කවදාවත් වෙන්න බැරි දේවල් කොහෙවත් නෑ කියන එක මං මුලදිම ඉගන ගත්ත දෙයක්.) ඉතින් එක කතන්දරේක එල්ලිලා බොහොම අමාරුවෙන් පණ බේරාගෙන ඉද්දි කවුරුහරි ඇවිත් තව කතන්දරයක් කියල මාව මෙතැනින් ගොඩට ගනීවි කියල බලාපොරොත්තු සහගතව මම මෙතැන කතන්දර කන්දක් පාමුල තවමත් බලාගෙන ඉන්නවා...