කතරක වෙහෙස....

වෙරළකට නම් බොහෝ අය

ඇවිත් යන එක ඇත්තය

ඒත් ඒ මුහුද හින්දය... 

සිනිඳු පා පහසකට

කතරක් වුණත් කැමතිය

කවුරුත් කලේ කවදත්

එතන මඟඇරපු එකමය.... 

පරිස්සම් කරගත්

අර ක්ෂේම භූමියකට

කුරුල්ලෙක් වත් නොඑන එක දුකය.... 

රාත්‍රිය නම් මෙතන

සිහිලැල්ය

දවාලේ මිරිඟුවෙන්

නොකැලැල්ය.. 

මද්දහන ගිණියමෙන්

ගිණියම් ය... 

විස වුණත් කටුක කටු

හිතහැදෙන 

මලක් හරි පූදින්න

ලඟ උන්නෙ අර

පතොක් සොහොයුරන් විතරය... 

මිනිස් පුළුටක් නොඑන

ක්ෂේම භූමියක

දිය කඩිති 

පොඩි පඳුරු කීපයක්

ඇහැක් වාගේ බලාගෙන

ගිනිගහන දවාලේ

ගිනි අව්ව 

තනියම විඳදරාගෙන

කතරක් වෙන එක

ඇත්තටම වෙහෙසය....