කවියට වඩා මම අවස්ථාවන්ට ඇබ්බැහි වෙන්න ගත්ත..

උදාහරණයක් විදිහට වැඩ ඇරිල කෝච්චියෙ මහ සෙනඟ මැද්දෙ තදබද වෙලා එන මොහොතට මම ඇබ්බැහි වෙන්න ගත්ත. නින්දත් නොනින්දත් අතර ගෙවෙන විනාඩි කීපයට ඇබ්බැහි වෙන්න ගත්ත. කන්තෝරු කාමරේ ඇතුලෙ විවේකීව ගත වෙන සුලු මොහොතට ඇබ්බැහි වෙන්න ගත්ත.

ඒ අවස්ථාවන් විසින් මට කවි වලින් දමලා ගහන්න පටන්ගත්ත. ඊට පස්සෙ මම ඒව අහුලගෙන කඩදාසි වල සටහන් කරගන්න පුරුදු වුණා. ඒ සටහන් පරෙස්සමට කියවා වලද්දි ජීවිතේ කැඩිල බිඳිල ගිය අංශු මාත්‍රයන් ඒව ඇතුලෙන් පේන්න ගත්ත. කුඩු සාම්පල් වෙන්න කැඩිල කුඩු වෙලා ගිය වීදුරුවකින් මගෙ මූණ කැබලි කැබලි දකින්නා වගේ ඒ අස්සෙන් මාව පෙණුන. මම අන්වීක්ෂයකින් නොපෙනෙන ජීවය පරික්ෂාකරන විද්‍යාඥයෙකුගෙ ගාණට වැටුන. කාලයක් මගෙම ජීවිතේ කොටසක් වෙලා උන්න ( නැත්තම් එහෙමයි කියල මම හිතාගෙන උන්න) ක්ෂුද්‍ර ප්‍රාණීන් මිලියන ගාණක් ඒ අස්සෙ නලියමින් ඉන්නව මට පෙණුන. ඒ කැඩිච්ච කෑලි අමුණල මොසැක් චිත්‍රයක් වගේ සිතුවම් රටාවක් හදාගන්න පුලුවන් නේද කියල මට තේරුම්ගියේ පහුවෙලා. ඒ කෑලි අමුණපු සිතුවම් හුළඟට විසිකරන්න මම පුරුදු වුණේ ඊටත් පස්සෙයි.....