හොඳම මතකය

"මං ගැන තියන හොඳම මතකය මොකක්ද?"

ඇය මුහුණුපොතෙහි පින්තූරයක් පළකර අසා ඇත..

.

.

.

දැන් රාත්‍රිය මැදියම් හෝරාවට කිට්ටුය. හාත්පස වෙලී ඇත්තේ වචනයට ගත නොහැකි තරම් නිහැඬියාවකිනි. මම පැමිණ ජනෙල් කවුළුව විවර කරමි.

.

.

කණමැදිරි එළි අතර අඳුරේ දිලෙන

යළි මැකෙන

රැහැයි ගී රැව් නැගෙයි හාත්පස බොඳවී ඇසෙන

සඳ එළිය අතු අගිස්සෙන් පෙරි පෙරී වැටෙන

වැලි පොළව මත රටා සහසක් අඳින..

මම සඳ දෙස බලමි

කාලෙකට ඉස්සර

හඳ පෑයු අද වගෙම එක රැයක

අපි මුණගැහුණු අවසාන මොහොත

හද සිතුවම් පටය තුළ යළි මැවෙයි..

ඇගෙ දෙකම්මුල් දිගේ හඳ එළිය ගලා ගිය හැටි

නිල්වන් තරු කැට දෙකක් වාගේ 

ඒ දෑස් දිස්නෙ දුන් හැටි

මා උරහිස්ස මත ඇගේ

කෙහෙරැළි ඔහේ වැතිරී තිබුණ හැටි..

ඈ හෙමින් සිපගත්‍තා මගෙ ඇහිපිය

මං බලා උන්නා ඈ දිහා කිසිවක් නොකියාම..

වෙන්ව යා යුතු මොහොත

දැනටම පමා වී තිබුණා..

ඉන් පසුව කිසි දවසක

මෙලෙස මුණනොගැසෙන්න

අපි නියමකරගෙන තිබුණා..

ඇගෙ හද ද මගෙ හද ද ළංළංව හමුවුණි

අප දෑත්‍ යුග තව වරක් පැටළුණි

පුරුදු මල් සුවඳක් මා අසල තබමිණි

ඝන අඳුර සෙමෙන් ඈ වටා පැතිරුණි..

සඳ නුඹට මතක නම් ..

ඒ මොහොත මට වගෙම මතක නම්..

මේ ලොව කොතැන හෝ යම්කිසි දුරක

ඈ නිවසනා කුටියක කවුළුව අසල

ලංවී සඳේ කිවමැන ඈ හට මෙලෙස

කිසිවක් තවම මට අමතක නැති බවට..

.

.

.

ඔරලෝසුවේ නාද වන්නේ කීවෙනි හෝරාව දැයි නොදනිමි. එහෙත් බොහෝ වේලා මා එතැන එලෙසම සිටින්නය ඇත. සට සට හඬින් වහලය මත වැටෙන්නේ පිනි බිඳු විය යුතුය. අහස පවා රහසේ කඳුළැලි වගුරන මොහොතක් තිබේ. ඉක්මණින්ම අරුණාලෝකය පෙරදිග අහසින් මතුව එනු ඇත.

මම කවුළුව වසමි.