බෙදා ගත නොහැකි සුසුමක
සදාතන වෙහෙස පමණද
ගිලානව ඇලව වැතිරුණ
මළානික මුහුණ සඳවත.
තබා මුදු දෙතොල සුළගට
බදා වැළඳ ගනු නොහැකිව
ඔහේ පාව යන්නෙද මේ
වළාකුළු පවා අඳුරු ව.
වෙලී ගෙන උනුන් බඳ වට
එතී ලිය මඬුලු පැටලුන
කතා වෙන රහස් හෙමිහිට
තරුවකට කොහොම ඇහුණද.
නොහිම් රැය වසා පැතිරුණ
අනන්ත වු අහස වගුරන
සිහිල් පිනි ලෙසින් එකිනෙක
හැලෙන්නේ රැයක කඳුලු ද.
2017/05/19
++++++++
ReplyDeleteස්තුතියි තඩියා...
Delete